Wiezel en Kniezel

Tik… Tik-tik… Tik…
Het geluid galmt door de hele ruimte. Wiezel en Kniezel hebben zweet op hun voorhoofd van het harde werken.
Tik-tik… Tik-tik…
Kniezel blijft maar hakken, terwijl Wiezel weer eens een pauze neemt. Af en toe tilt Kniezel zijn mutsje op en veegt het zweet van zijn kleine voorhoofd. Eindelijk begint hun werk vruchten af te werpen, denkt hij bij zichzelf. Maar dat is niet omdat Wiezel zo hard zijn best doet. Die neemt alleen maar pauzes en zit dan vaag voor zich uit te kijken. Kniezel kijkt eens, met zijn booste blik die hij maar kan bedenken, richting Wiezel. Maar Wiezel ziet het niet, want hij heeft zijn aandacht heel ergens anders. Hij staat niet ver van Kniezel, maar hij staat zó ver voorover gebukt voor de muur, dat hij helemaal niets doorheeft van wat er om hem heen gebeurd.
Geïrriteerd gaat Kniezel nóg harder hakken, met de hoop dat hij zo Wiezel’s aandacht krijgt.
TIK… TIK… TIK…
Nog steeds heeft Wiezel helemaal niets door. Uiteindelijk legt Kniezel dan ook maar zijn gereedschap neer en bedenkt een sluw plannetje. Zo zachtjes mogelijk, sluipt Kniezel op zijn tenen richting Wiezel. Hij tilt zijn armen zo hoog mogelijk op, begint zachtjes een grommend geluid te maken en komt steeds dichter en dichter bij Wiezel. Hij heeft nu al zo’n grote voorpret dat hij bijna zijn lachen niet kan inhouden, waardoor zijn gegrom natuurlijk heel raar klinkt:
Grrr… Grr-iehiehie…. Grrrie-iehh...
Kniezel staat al vlak achter Wiezel en wil net zijn sluwe plannetje uitvoeren, wanneer opeens…! Hij geeft een kreet en spingt bijna een halve centimeter de lucht in! Wiezel staat verbaast naar hem te kijken, zo eng was het toch niet? Hij keek nog even verbaast naar Kniezel, maar bukte zich toen weer voorover.
Kniezel bibberde nog na en zei: ‘W-wil je dat n-nooit meer doen?! Ik stond v-vlak achter je en dan draai jij je in een k-keer om! En dan m-maakte je ook nog dat enge g-geluid!!’ Kniezel bibberde niet meer van schrik, maar nu van woede. Hoe kon Wiezel dat nou doen?! Hèm laten schrikken, terwijl híj Wiezel bang wilde maken!
Nog eens draaide Wiezel zich om en bestudeerde Kniezel’s gezicht eens goed. Hij schudde zijn hoofd. Volgens mij heeft Kniezel veel te hard gewerkt en is hij nu een beetje gek geworden, denkt hij zichzelf. Kniezel was helemaal rood geworden en zijn bovenlip was zo strak aangespannen dat het trilde.
‘Voel je je wel goed?’ Vraagt Wiezel bezorgt. Nog eens keek hij naar Kniezel’s trillende bovenlip, dat nu nóg harder ging trillen. Zelfs zijn rode muts begon te bibberen en zijn ogen werden steeds smaller. Wiezel trok een bezorgd gezicht en vergat totaal wat hij net had gezien, voordat hij werd gestoord door Kniezel. Kniezel wilde net boos gaan schreeuwen toen…
Bggggmmmm… Bggggmmmm…
Zowel Wiezel en Kniezel vielen om. De hele grond was zo hard aan het trillen, alsof er ENORME voetstappen gezet werden, richting Wiezel en Kniezel’s werkplaats! Ook hoorden ze stemmen die heel hard met elkaar praatten. Snel sprong Wiezel overeind en bukte zich weer bij dezelfde plek voorover. Ook Kniezel werd nu nieuwsgierig en bukte zich voorover. Helemaal vergeten dat hij zou boos was. Toen zag hij, waar Wiezel de hele tijd naar gekeken heeft. In de muur zat namelijk een piepklein gaatje, waardoor je naar buiten kon kijken.
Door dat piepkleine gaatje zagen ze beiden een ENORME schoen staan. Wiezel en Kniezel keken elkaar angstig aan. Langzaam ging hun blik omgoog. Aan die schoen zat een enorm been vast, daarna zagen ze twee enorme handen. En één van die handen, kwam nu langzaam hun richting op!!
‘Zal ik de kachel wat hoger zetten?’ Werd er met een oorverdovend geluid gevraagd door de reus.
‘Is goed!’ Werd er door iemand, waarschijnlijk een andere reus, beantwoord.
Wiezel en Kniezel bedekte hun oren voor al dat lawaai. Opeens sprong Wiezel overeind. Dàt is wat hij eerder zag door dat gat! Het waren schaduwen geweest, maar hij had het niet thuis kunnen brengen. En nu wist hij het! Heftig tikte hij tegen Kniezel’s schouder, die schudde geërgerd zijn schouder alsof er een vervelende vlieg op zat en gromde wat. Hij wilde zien wat er verder buiten gebeurde. Weer tikte Wiezel op zijn schouder, maar nu sneller en harder.
‘Wat?!’ Vroeg Kniezel boos, terwijl hij overeind kwam.
‘Die schaduwen die ik eerder zag… Ik weet wat het zijn! Het waren de reuzen die hier vlak bij zijn komen wonen!!’ Enthousiast hupte Wiezel van zijn ene voetje op zijn andere. Kniezel keek bedenkelijk. Hij hoopte maar dat die reuzen geen overlast zouden brengen. Snel keken zowel Wiezel en Kniezel weer door het gaatje en zagen dat de enorme hand ergens vlak boven hun iets verschoof. Wiezel en Kniezel schrokken zich bijna een hoedje toen de bel ging, wat betekende dat iedereen weer aan het werk moest gaan. Snel liepen ze naar hun eigen werkplekje en gingen snel weer beginnen met hakken. Ieder vol met hun gedachtes over de reuzen.
Tik-tik… Tik… Tik… Tik-tik…
Maar ze konden nog net een fluisterende stem horen die zei: ‘Bedankt kaboutertjes voor al jullie harde werk! Door jullie is ons huisje nu lekker warm.’ Glimlachend werkten Wiezel en Kniezel verder. En de twee reuzen…? Die kunnen aan het getik altijd horen dat Wiezel, Kniezel en alle andere kaboutertjes, nog steeds druk bezig zijn om hun kacheltjes warm te houden. En daar zijn ze heel dankbaar voor…