Meelopen met Bono!

Hi everybody!

Ja hoor! Ik wat extra tijd om even een nieuw 'verslagje' te maken! Ik heb wat leuke activiteiten gedaan, dat ik graag met jullie wil delen.

Ten eerste ben ik naar een presentatie gaan kijken, die door Kathy Klotz, de directrice van de ITA (Intermountain Therapy Animals), werd gegeven. Een inspirerende presentatie en iets wat ik waarschijnlijk goed kan gebruiken om ook In Nederland te doen!

En dan het echte werk!!! Het werk met de honden, waar ik op heb gewacht! Ik heb al een paar dingen gedaan. Ik ben een paar keer met Tom en Bono meegeweest naar verschillende locaties.
Omdat het nu zomervakantie is hier, hebben ze Summer School Programs. De school waar ik naartoe ben geweest is een school, waar veel Spaanse kinderen naartoe gaan, die wel Engels kunnen spreken, maar moeilijk kunnen lezen. Dus doen ze hier een R.E.A.D. programma. Dit houdt in, dat de kinderen individueel aan een hond gaan voorlezen, zodat ze hun reading skills kunnen verbeteren.
Het was erg leuk! Nadat Tom het eerste jongentje had laten voorlezen aan Bono, mocht ik de kinderen helpen. Dat betekende dat ik de kinderen hielp met moeilijke woorden en met bergijpend lezen bezig ging, door naar de inhoud van de tekst te vragen. Ik merkte dat het ene kind beter kon lezen dan de andere. Er was een jongentje bij, die bijna geen woord kon lezen, dus daar heb ik veel samen mee gelezen. Er was er ook een bij die het boekje zo voor Bono hield, dat hij het goed kon zien. Heel lief. Natuurlijk was Bono ondertussen prinsheerlijk aan het slapen, maar dat hoeven de kinderen natuurlijk niet te weten! ;-) Hij luisterde gewoon met zijn ogen gesloten...

Vandaag is ook een drukke dag geweest. Vanochtend zijn we op bezoek geweest bij Park City Medical Centre. Wat een vrij luxe ziekenhuis is, die vooral gespecialiseerd zijn in knie en heupvervangingen. Logisch, want we hebben veel skiërs hier! Nu niet natuurlijk...
We zijn bij wat mensen langs geweest in hun kamers. Het waren er niet veel, maar Bono heeft wel wat mensen mogen begroeten. Allemaal vonden ze het fijn, om Bono even te aaien. We zijn toen verder gelopen, naar de fysiotherapie, om te kijken of we wat mensen konden afleiden van hun pijn en oefeningen. Het was best rustig, maar ik heb wel een idee hoe Bono mensen kan helpen.

Als laatste vandaag zijn we naar Utah Neuropsychiatric Institute geweest. Dit was voor mij een van de dingen waar ik erg naar uitkeek. Er zijn er verschillende afdelingen, waaronder voor kinderen met emotionele en psychiatrische problemen, waar we dan ook als eerste naartoe zijn gegaan. We mochten even zitten in een therapiegroepje van vier kinderen. Ze mochten Bono allemaal aaien en een van de meisjes werd zo relaxed van Bono, Dat Bono zijn kop op haar schoot neerlegde en ging slapen. Bijzonder! Ook de twee jongens werden kalm van Bono. Tom vertelde mij, dat de therapeute, die er vandaag helaas niet was, vertelde dat kinderen die soms een slechte dag of week hadden, na een bezoek bij Bono een ommeslag maakten in gedrag. En dus relaxter werden.
Na dit bezoek, gingen we door naar de volgende afdeling. Hier waren ouderen met psychische problemen. Je kunt bijvoorbeeld denken aan depressies ed. Het was erg leuk om met ze te praten en ook vonden ze het erg leuk dat ik van Nederland kwam. Een van de mannen, trainde vroeger veel honden om te jagen. Daar wilde hij wel veel over vertellen en dat was erg leuk! Terwijl we aan het praten waren, was een van de wat stillere vrouwen, Bono aan het aaien. Ze kalmeerde helemaal en ging op een gegeven moment ook een beetje meepraten. Er was ook een meneer die blijkbaar een paar weken geleden helmaal niet praatte. Maar sinds Bono langskomt, ging hij eerst o[p de dagen praten dat Bono kwam en daarna praatte hij ook op andere dagen! Is dat niet bijzonder?!
Als laatste zijn we bij de psychiatrische gedeelte geweest. Daar waren mensen met verschillende soorten psychische stoornissen, zoasl bijvoorbeeld persoonlijkheidsstoornissen. Natuurlijk kunnen ze niet vertellen wat de mensen daar exact hebben, maar een van de jongens leek een zware vorm van autisme o.i.d. te hebben. Hij zat ook niet bij de anderen, maar kwam wel even uit de hoek waar hij zat om Bono wat lekkers te geven! Wow! Met de rest hebben we gepraat over dieren die ze thuis hebben en over Bono. Iedereen deed mee en praatte mee.
Na nog even kort langs twee andere psychiatrische patiënten zijn gegaan, waarvan een mevrouw hoogstwaarschijnlijk schizofreen was en onverstaanbaar praatte, maar af en toe toch begrijpbare woorden over Bono of haar eigen honden en katten zei, zijn we weer weggegaan.

Het is bijzonder dat bezoekjes van een hond, zo'n verschil kunnen uitmaken. Wanneer ik hoor van Tom, dat therapeuten aan hem vertellen dat er met een kind al een hele dag of week, niets te bezeilen valt. En wanneer Bono of een andere hond langskomt, dat kind helemaal kan laten ontspannen, dan vind ik dat erg bijzonder! Ik heb het vandaag alleen maar het topje van de ijsberg gezien, maar ik geloof echt wel dat een therapiehond een verschil kan maken, bij dit soort patiënten! Het heeft me geïnspireerd!

Well... Talk to you soon!!